Restart

Zniknęłam. Przepadłam. Bez słowa, bez wyjaśnień. Brzydko z mojej strony, wiem. Miał być super cykl. Wszystko miało być. I naprawdę chciałam to zrobić. Widziałam w tym, i nadal widzę, wielki sens. Ale jest jedno ALE. Czas. Nieśmiertelny. Nieubłagany. Nieelastyczny czas. Chciałam, żeby blog się rozkręcił, więc zaangażowałam się w kilka przedsięwzięć. Blogowe wyzwania, blogowe grupy, a jednym z nich miał być cykl o ekologicznym domu. Do tego moje stałe obowiązki, bycie matką, żoną i kochanką ;) oraz szoferem, ogrodnikiem itd. (tu już każda z nas może sobie wymienić dowolnie długą listę). No i złapałam się któregoś dnia na tym, że opędzam się od własnych dzieci (z których najmłodsze zrobiło się w międzyczasie mobilne i wyruszyło na podbój domu), które plątają się między moimi nogami ze swoimi nudami, kłótniami, problemami. A a ja? Siedzę i obrabiam posta, bo przecież obiecałam, że go zrobię na dziś. A tu zdjęcie wyszło nie tak, tekst jakiś taki nie tego, post za długi, za gruby, za krzywy...A minuty kapią. Kap. Kap. Kap. Jedna za drugą...

I strzeliłam sobie w dziób! Cóż, może nie jestem tak doskonale zorganizowana jak inne matki blogerki. A może moje dzieci więcej się ruszają, może bla bla bla! 

Prawda jest jedna, jedyna i niepodważalna. Zostałam w domu z dziećmi, żeby z nimi BYĆ. Żeby miały mamę, póki mogą ją mieć tylko dla siebie, bo to tylko krótka chwila. A ja co? Pół dnia z głową w komputerze, bo bloga przecież trzeba rozruszać. I dokąd to zmierza? Dokąd ja zmierzam? Uderzyły mnie te pytania w sam czubek nosa. Nawet nie wiem jak i kiedy, a pospadały z półek moje priorytety. 

A przecież hej! Ja chcę się cieszyć życiem i dzieciakami, bo małe są tylko przez chwilę. Zaraz urosną i powiedzą - "ej mamo nie wtrącaj się". Nie zrozumcie mnie źle. Uwielbiam pisać bloga. Zwłaszcza, że odkąd zniknęłam, odezwało się do mnie kilka osób zawiedzionych tym faktem ( aż sobie, nota bene, zamruczałam pod nosem, bo to miłe). Jednak, no way, nie złożę na ołtarzu mojej próżności rzeczy dla mnie świętych. 

Stąd to zniknięcie. Szybkie ciach! I jednym susem znalazłam się z powrotem w mojej prawdziwej rzeczywistości. Inaczej nie dało się tego zrobić.

Drogi mój Czytelniku, wiedz, że jeśli tylko zechcesz tu znów zajrzeć - jestem :)

Mam na koniec taki mały apel do wszystkich, którzy tu trafią - 

PAMIĘTAJCIE O TYM, ŻEBY ŻYĆ SWOIM PRAWDZIWYM ŻYCIEM, ŻEBY BYĆ TU I TERAZ W WASZYCH RZECZYWISTOŚCIACH, BO NIE DA SIĘ ZŁAPAĆ WSZYSTKICH SROK ZA OGON, 

NA ZAŚ :) 

A ŻYĆ, MAMY KAŻDY PO JEDNYM I NIE WIADOMO JAK DŁUGIM.

Kocham Was i zaglądajcie do mnie, bo już pomalutku do Was wracam. Zrównoważona i wyhamowana z pędu, ale wracam :)